Samviska samtíðarinnar

Ég er að hugsa um að skipta um aðalfag í skólanum og fara frekar í heimspeki. Í þeirri grein er svo mikið til af gáfuðum og fallegum karlmönnum. Þar eru allir dökkhærðir (eins og ég vil hafa þá) og þar eru allir með falleg augu (hver vill það ekki???) Og svo hafa þeir allir eitthvað sniðugt að segja þannig að þú gleymir þér alveg í einlægum hlátri yfir sorg heimsins og brosir í gegnum tárin til hins örvæntingarfulla - en fallega - heimspekinema sem heldur fyrirlestur um Kierkegaard og hvernig heimurinn í dag er bara alveg við það að hrynja ofan á hausinn á öllum. Ég sé alveg í huga mér hvernig deit með svona íturvöxnum og íturmyndarlegum heimspekinema mundi fara fram. Fyrst talar maður illa um raunveruleikaþætti og lýgur því að hafa aldrei horft á Oprah og viti ekki einu sinni hver Jay Leno er. Svo er ég auðvitað sammála öllum fordómunum gagnvart Bandaríkjunum sem koma út úr honum og yfir matnum, víninu og kertaljósinu sannfæri ég hann um að þetta er eiginlega bara allt að verða búið bráðum og að Sören Kierkegaard (sem skrifaði nota bene ekki Gúmmítarzan) hafi alveg rétt fyrir sér. Það er eins gott að taka ástarstökkið áður en allt er um seinan. Þetta er hægt með fallega og hreinhugaða heimspekinemanum, á meðan bókmenntafræðineminn mundi túlka allt sem ég segði og allt auðvitað á einhvern feminískan eða semíótískan hátt. Ég myndi aldrei fá manninn út úr veitingarhúsinu einu sinni þar sem hann myndi ekki samþykkja að standa upp fyrr en búið væri að greina og túlka bæði Ugg og Ótta og Endurtekninguna eftir Kierkegaard. En það er auðvitað jafn óraunhæft eins og að ætla sér að bókmenntafræðineminn myndi fara að taka upp á því að klippa á sér hárið, laga gleraugun eða snyrta skeggið (sem nær honum orðið niður á maga).
Nei, ég held að ég fari bara í heimspekina. Hún er miklu einfaldari. Allir þessir menn sem um er rætt í tímum vita hvort sem er allt og hvernig allt gengur fyrir sig.
Annars er ég búin að komast að því að ég er svokallaður sínisti. En það er sá sem er bara búin að fatta að hlutirnir eru bara eins og þeir eru. maður hugsar kannski svona á morgnanna: ,,Hvað er þetta eiginlega, ekkert mun hvort sem er breytast í dag. Ég mun ekki verða allt í einu eins og Cyndi Crawford og ástin mín eina mun ekki fatta að ég er hin eina rétta handa honum og þess vegna mun hann koma hlaupandi í gegnum rigninguna til að segja mér að hann vilji bara mig eina (ég veit ekki af hverju það er alltaf svona mikil rigning í þessari pælingu hm...), heldur mun ég bara vera ég og það er bara fínt mál. Lifi sínistinn!