Erum við að hverfa?

We have neither need of nor the taste for real drama or real war. What we require is the aphrodisiac spice of the multiplication of fakes and the hallucination of violence, for we have a hallucinogenic pleasure in all things, which, as in the case of drugs, is also the pleasure in our indifference and our irresponsibility and thus in our true liberty. Here is the supreme form of democracy. Through it our definitive retreat from the world takes shape: the pleasure of mental speculation in images equalling that of capital in stock market run, or that of the corpses in the charnel house of Timisoara. But, ultimately, what have you got against drugs?
(Baudrillard, The Gulf War did not Take Place bls. 75).

Erum við hreinlega að hverfa inn í ímyndaðan heim, heim eftirlíkinga, eða með öðrum orðum, erum við að hverfa inn í hugmyndafræðina sem er ávallt óraunveruleg eftirlíking af veruleikanum? Erum við kannski orðin svo hæfileikarík í að elta uppi ímyndirnar í hugmyndafræðinni/eftirlíkingunni að við erum komin yfir móðuna miklu og horfum núna á veruleikann sem eitthvað óhugsandi og veruleikafirrt? Erum við orðin hrædd við raunveruleikann og viljum þar með ekki sjá hann, heldur búum okkur til ímyndaða eftirlíkingu sem við rembumst við að fara eftir. Við erum ekki á jörðinni lengur heldur komin í box sem inniheldur uppskriftir af ímyndaðri eftirlíkingu af því sem heimurinn á að vera. Höfum við ekki hreinlega endað inni í járnbúri sérfræðiþekkingarinnar?