Michael Bolton sucks!!

Eg er ordin hundleid a thessar bevitans strond og eg er komin med sand og annan ofognud i brokina. Eg er ad drepast ur kulda i thokkabot og allt saman er haett ad vera svona agalega romantiskt eins og eg helt i fyrstu. Vissud thid stelpur ad thad er nu ekki alltaf allt sem synist og ad prinsinn a hvita hestinum er vist ekki til!!! Forski er alveg steinhissa a thessu ollu saman. Alveg gattud barasta.
Veit ekki alveg hvernig thetta blessada strandarhlaup endar en thad getur vel verid ad eg haetti thessu sprikli og fari bara ad bua til sandkastala. Thad er abyggilega alveg jafn tryggt eins og ad hlaupa a eftir thessum folum utum alla strond.....

Seint skrifa sumir....

Loksins sest maður niður við tölvuna og hripar niður nokkrar línur. Ekki að ég ætli að fara að skrifa einhverja ritgerð um sjálfa mig og hvað hefur drifið á mína daga. Annað en að Forski hleypur enn hægt á ströndinni í hvítum flaksandi kjól við undirspil Michael Bolton, og það er meira að segja svo slæmt að ég er að spá í að fara á tónleikana hans í september. Geri nú aðrir betur. En kannski er nú ekki allt sem sýnist og ströndin er nú kannski ekki alhvít og fötin eru kannski orðin svolítið skítug. Hárið orðið flókið eftir allan þennan sjávarvind og ég verð nú að viðurkenna að ég er orðin frekar þreytt á þessum endalausu hlaupum á ströndinni....
Annars er skólinn að fara að byrja aftur og Forska líður eins og litlu sex ára barni sem getur ekki beðið eftir því að fara að nota nýja pennaveskið sitt. Og viti menn, í þessu flotta sumarveðri (sem er ábyggilega seinasti sólardagur ársins) þá brá Forski sér á bókasafnið og er búin að sitja hér síðan í morgun og lesa Ódysseif og aðra doðranta.
Jú annars er það nú að frétta af mér að ég hef verið ansi dugleg upp á síðkastið við að fara á öldurhús bæjarins með mínum ofurfagra spænska fola. Og viti menn hvað gerðist um daginn, haldiði ekki að Forski hafi lent í mikili rimmu við eina eldri kellingu sem var dónaleg við minn íðilfagra mann. Ég ýtti við henni, sendi henni grettu mikla og meira að segja puttann góða (hún sendi mér reyndar puttann fyrst og ég endurgalt ósiðinn). Það endaði með því að minn ægifagri ráðagóði maður stíaði okkur í sundur en ég undi glöð við mitt og þótti ég aldeilis sköruleg í háttum öllum. Jæja, best að halda áfram að lesa um hinn víðfræga, ráðagóða Ódysseif sem talar til allra vængjuðum orðum.

Kertaþeyting

ég og Tensai San fórum á kertaþeytingu á Reykjavíkurtjörn í gær. Ekki frásögum færandi svosem. Nema að þegar ég stóð við bakka tjarnarinnar í næturhúminu og horfði á kertin flökta á stilltu vatninu með fagra kórtóna sem undirspil, þá gat ég ekki annað en leitt hugann að því sem ræðuhaldararnir höfðu sagt í ávörpum sínum nokkrum mínútum áður. Þar var því lýst yfir enn einu sinni eins og hverri annarri staðreynd að við Íslendingar værum svo friðsöm þjóð og ólíkt öllum öðrum að þá myndum við aldrei láta hafa okkur út í stríð og við myndum aldrei fara svona með náungann eins og vondu hermennirnir í Írak og Afganistan gera. Við myndum aldrei drepa mann og annan. Við myndum bjóða hinn vangann og strjúka hvort öðru blíðlega í friðarskyni.
Þetta getur ekki verið fjær raunveruleikanum. Við Íslendingar höfum bara aldrei upplifað neitt í mannkynssögunni. Stríð og friður er fylgifiskur mannkynsins og hefur alltaf verið og mun alltaf vera. Þetta er staðreynd sem ég held ekki að allir séu búnir að átta sig á. Við mannkynið berjumst og sættumst. Þannig erum við. Ekki misskilja mig samt. ég er ekki fylgjandi stríði. Ég er mjög friðsöm kona og fæ það ekki einu sinni af mér að ulla á konugrey sem er haldin glápu á háu stigi (þó það sé í sturtuklefanum meira að segja). en mér finnst stundum íslendingar bara vera svo einfaldir. Við höfum það bara alltof gott stundum held ég. Ekki að það sé neitt slæmt. Maður má bara stundum kíkja út fyrir boxið.

Kerlingabækur

Vitiði hverju ég er búin að komast að? Að konur glápa miklu meira á mann heldur en mennirnir gera. Sko málið er þannig að ég er oft í svörtu stuttu pilsi í vinnunni, því að maður verður að vera fínn í vinnunni þið skiljið. Og það sem ég hef tekið eftir er að þegar ég labba í sakleysi mínu út í Smáralind í matartímanum mínum, Þá eru það kerlingarnar sem glápa svoleiðis á lappirnar á manni. Ekkert að fela þetta einu sinni. Þær leyfa sér að mæla mann út og suður. Svo erum við að kvarta undan mönnunum!! Frekar vil ég nú að menn horfi á mig heldur en miðaldra konur með barnabörnin. Þær leyfa sér að stara og glápa eins og þær vilja og maður verður rauður í framan af þessu öllu saman og endar bara í síðbuxunum aftur. Kerlingar, hvernig stendur á þessu? Ekki það að Íslenska þjóðin þjáist af glápu, sem er sjúkdómur sem lýsir sér þannig að maður festir augun á einhverjum einstaklingi og getur með engu móti tekið augun aftur af viðkomandi fyrr en hann er útmældur og útglápinn. Kenningar eru uppi um að þetta sé erfðagalli í íslendingum og megi rekja þennan sjúkdóm allt aftur til víkingatímans þegar menn gáfu hvort öðrum illt auga og hjóu mann og annan með augnaráðinu einu saman.

Sápuóperur Part II

Það er sko alveg rétt. Ég get ekki sleppt hendinni af manninum mínum og núna er ég að skrifa þetta með tánum. Það er svo mikið búið að vera að gerast undanfarið að ég hef ekki einu sinni komist í heimsókn til hennar Grumpu til að segja allar sögurnar. Núna er ég semsagt að vinna að öðru bindi sem á að koma út fyrir jólin. Bindið á að heita ,,Ást í leynum og líka í meinum". Based on a true story. Annars er skólinn að fara að byrja aftur og þá hellist yfir bloggara allskonar ismi á ný. Núna verður það því miður ekki Pan og félagar hans, heldur meira í ætt við Hollywood leikara og síðan feminískar bókmenntarannsóknir sem muna væntanlega taka allan minn tíma í haust, ásamt hernaðarrannsóknum að sjálfsögðu. Mér var falið að rannsaka hermann einn sem býr hérna á Íslandi og athuga í hvernig ástandi hann er. Þetta verður krefjandi verkefni en það er ekki laust við að Forska hlakki svolítið til verkefnisins.
Annars langar mig að spyrja hvort einhver er búin að prófa nýja strætókerfið?
Er þetta kerfi grín eða hvað? Núna fer maður allt í einu upp í Gunnarsund í Hafnarfirði þar sem bíllinn stoppar í hálftíma og bakkar svo út áður en hann fer alla leið upp í Rauðavatn til að taka bensín og svo fer hann loksins um kvöldmatarleytið niður í Hamraborg þar sem allir farþegar skipta um vagn og fara upp í hestvagn með fjórum hestum skeyttum við og um miðnætti er komið upp í Smáralind þar sem þú þarft að gista í tjaldi til að komast í vinnuna daginn eftir. Ég er viss um að þessi kona sem hannaði þetta leiðarkerfi hafi lokið grunnskóla, farið svo í MR á styrkjum foreldra sinna og fengið bíl til umráða að sjálfsögðu. Síðan hefur hún farið í söngnám til Skotlands og keyrt þar hinumegin á götunni allan tímann í limosínunni sem pabbi gamli hefur borgað. Þessi kona hefur pottþétt aldrei stigið upp í strætó og ég er viss um að hún hefur aldrei þurft að taka strætó í vinnu eða skóla. Af hverju ekki að láta Grumpu 101 og Tensai 107 sjá um þetta. Ég held að það væri betri hugmynd.

Sápuóperur og fleira