Seint skrifa sumir....

Loksins sest maður niður við tölvuna og hripar niður nokkrar línur. Ekki að ég ætli að fara að skrifa einhverja ritgerð um sjálfa mig og hvað hefur drifið á mína daga. Annað en að Forski hleypur enn hægt á ströndinni í hvítum flaksandi kjól við undirspil Michael Bolton, og það er meira að segja svo slæmt að ég er að spá í að fara á tónleikana hans í september. Geri nú aðrir betur. En kannski er nú ekki allt sem sýnist og ströndin er nú kannski ekki alhvít og fötin eru kannski orðin svolítið skítug. Hárið orðið flókið eftir allan þennan sjávarvind og ég verð nú að viðurkenna að ég er orðin frekar þreytt á þessum endalausu hlaupum á ströndinni....
Annars er skólinn að fara að byrja aftur og Forska líður eins og litlu sex ára barni sem getur ekki beðið eftir því að fara að nota nýja pennaveskið sitt. Og viti menn, í þessu flotta sumarveðri (sem er ábyggilega seinasti sólardagur ársins) þá brá Forski sér á bókasafnið og er búin að sitja hér síðan í morgun og lesa Ódysseif og aðra doðranta.
Jú annars er það nú að frétta af mér að ég hef verið ansi dugleg upp á síðkastið við að fara á öldurhús bæjarins með mínum ofurfagra spænska fola. Og viti menn hvað gerðist um daginn, haldiði ekki að Forski hafi lent í mikili rimmu við eina eldri kellingu sem var dónaleg við minn íðilfagra mann. Ég ýtti við henni, sendi henni grettu mikla og meira að segja puttann góða (hún sendi mér reyndar puttann fyrst og ég endurgalt ósiðinn). Það endaði með því að minn ægifagri ráðagóði maður stíaði okkur í sundur en ég undi glöð við mitt og þótti ég aldeilis sköruleg í háttum öllum. Jæja, best að halda áfram að lesa um hinn víðfræga, ráðagóða Ódysseif sem talar til allra vængjuðum orðum.