Kertaþeyting

ég og Tensai San fórum á kertaþeytingu á Reykjavíkurtjörn í gær. Ekki frásögum færandi svosem. Nema að þegar ég stóð við bakka tjarnarinnar í næturhúminu og horfði á kertin flökta á stilltu vatninu með fagra kórtóna sem undirspil, þá gat ég ekki annað en leitt hugann að því sem ræðuhaldararnir höfðu sagt í ávörpum sínum nokkrum mínútum áður. Þar var því lýst yfir enn einu sinni eins og hverri annarri staðreynd að við Íslendingar værum svo friðsöm þjóð og ólíkt öllum öðrum að þá myndum við aldrei láta hafa okkur út í stríð og við myndum aldrei fara svona með náungann eins og vondu hermennirnir í Írak og Afganistan gera. Við myndum aldrei drepa mann og annan. Við myndum bjóða hinn vangann og strjúka hvort öðru blíðlega í friðarskyni.
Þetta getur ekki verið fjær raunveruleikanum. Við Íslendingar höfum bara aldrei upplifað neitt í mannkynssögunni. Stríð og friður er fylgifiskur mannkynsins og hefur alltaf verið og mun alltaf vera. Þetta er staðreynd sem ég held ekki að allir séu búnir að átta sig á. Við mannkynið berjumst og sættumst. Þannig erum við. Ekki misskilja mig samt. ég er ekki fylgjandi stríði. Ég er mjög friðsöm kona og fæ það ekki einu sinni af mér að ulla á konugrey sem er haldin glápu á háu stigi (þó það sé í sturtuklefanum meira að segja). en mér finnst stundum íslendingar bara vera svo einfaldir. Við höfum það bara alltof gott stundum held ég. Ekki að það sé neitt slæmt. Maður má bara stundum kíkja út fyrir boxið.