Stríð, friður og líkamsræktin

Ég er að lesa bók sem heitir Jarhead. Hún fjallar um fyrrverandi hermann sem er að rifja upp þátttöku sína í Persaflóastríðinu. Ég mæli eindregið með þessari bók, hún er fljótlesin og á þokkalega einföldu tungumáli. Ég verð að segja að þessi bók er ekki góð auglýsing fyrir hermenn....Ég veit, ég deitaði hermann í fyrra og hef ýmislegt miður að segja um það, en merkilegt nokk, þá hjálpar þessi bók mér eiginlega meira til að sætta mig við að minn fyrrverandi er í USA í kringum alla hina krukkuhausanna (i.e. jarhead á ensku). Þessir menn eru gjörsamlega eins og villidýr. þeir nauðga, berja, æla, skíta, öskra, pissa á sig, dópa, drekka og stunda óábyrgt kynlíf allan tíman sem þeir eru í herþjónustu, og ég verð að segja að af hverju á ég að hafa samúð með þessum mönnum? Þessi maður sem skrifar þessa bók vill greinilega að við fáum ofsalega samúð með öllum þessum ræflum sem bara voru plataðir í herinn og neyddust til að nauðga hvorum öðrum, breytast í perverta og fyrilíta konur. Ég er ekki alveg að gleypa þessa sögu hjá manninum. Lesið endilega þessa bók eða sjáið myndina og segið ykkar álit. Ég er allavega á hraðri leið með að jafna mig á þessum hermanni sem ég hljóp á ströndinni með í fyrrasumar. Það ætlar engin að segja mér að minn fyrrverandi hafi ekki verið jafn mikið villidýr og þessir menn. Ég segi að við á Vesturlöndum eigum að hætta að senda litla mömmudrengi í stríðið sem pissa á sig af hræðslu. Sendum frekar brjálaðar konur sem þjást af PMS, eða brjálaðar útsölukonur. Það er til dæmis hægt að stilla upp sölubás með alls kyns glingri hinum megin við óvinninn og setja allt á 200 kall. Ég lofa ykkur, þessar konur rífa augun úr öllum sem fyrir þeim verða.
Annars var ég í líkamsræktinni í gær og ekki frásögum færandi nema ég fór að spá í hvað tíminn er afstæður eftir því sem þú ert að gera. Til dæmis þegar ég ætla að hlaupa á brettinu í 20 mínútur, þá líða þessar mínútur stundum eins og 2 og 1/2 klukkutími. Bara að hlaupa þrjár seinustu mínúturnar voru eins og heil eilífð. En svo þegar ég sat í Þjóðarbókhlöðunni eftir á og las grein eftir Baudrillard, þá leið tíminn eins og hver klst. væri fimm mínútur. Tíminn er sko sannarlega afstæður, það er víst.
Ég sat niðri í kaffistofu hérna í Árnagarði í hádeginu og borðaði mínu brauðbollu, og hvað haldiði að ljóshærða tvítuga stúlkan á næsta borði byrjaði að tala um? Nú um Silvíu Nótt að sjálfsögðu og þetta bull í kringum Eurovision keppnina, og ekki nóg með það að hún væri algjörlega miður sín yfir þessu, heldur tók hún upp á því að æpa útum alla kaffistofuna hvaða skoðun hún hefði á þessu og plús skoðun sína á brottvísun Herra Íslands úr keppninni (eða hvernig sem það var svosem). Er maður hvergi óhultur fyrir þessu? Ekki einu sinni í menntastofnunum eins og Árnagarði? Hverjum er ekki sama um þetta málefni, nema kannski unglingum í Breiðholti sem eiga mömmur sem eiga sér ekkert líf annað en að velta sér upp úr svona vitleysu! Það er ótrúlegt hvað fólk getur velt sér upp úr.